Ik lig graag bij zonsondergang. Alone.
Een tijdje stoppen toeristen uit de hele wereld echter niet met aankomen. Variëren. En het is dat er weinig is aan het begin van de Aarti Ganga-ceremonie in mijn stad, de oudste ter wereld: Varanasi.
De waarheid is dat ik elke keer minder verdraag. Die toeristen die tijd besteden aan het beoordelen van mijn land. Er zijn verschillende soorten: degenen die "de lucht van India ruikt naar wierook, bloemen, kak, curry, fritanga en jasmijn samen." Wat als "het eten hier erg pittig is en ik een aanval kreeg van Delhi Belly." Dat als "God heet is, vol vliegt en kinderen niet ophouden mij om geld te vragen." Te zwaar En dan zijn er de anderen. Degenen die gekleed in hun jeans en levenslange shirts aankomen en plotseling ontdekken dat ze alleen oranje wijde broeken en tie-dye shirts willen dragen en voor de Ganges uren en uren naar de lucht kijken. Waar ben je naar op zoek, ik weet het niet. Misschien missen ze hun land en proberen ze het van hieruit aan de horizon te vinden. Te raar.
Ik ben moe Waarom heren heel zwaar, en heren heel zeldzaam Open nou de oren dat het zo gaat: India is geen hel en ook geen paradijs. Het is natuurlijk een unieke site, daar ben ik zeker van De mijne is geen land. Het is een wereld. Een universum.
En ik denk dat dit universum perfect bij me past, zoals een Valentino-pak (deze Valentino moet erg dure pakken maken, want ooit sloeg een dame me omdat ik onbedoeld haar rode jurk met een beetje kak vervuilde.)
Begin de dag met de lichten van de dageraad op de rivier, sla me in de Ganges met alle zeer zware en zeer zeldzame foto's en verhoog mijn zelfvertrouwen, ga ontbijten ... met een beetje geluk is er altijd iemand die Hij laat me wat fruit of een kind proberen dat me in het geheim een gulab jamun gooit zonder dat zijn ouders hem zien. En als ik me verveel, ga ik naar de hoofdstraat en steek ik deze over en rijd de tuk-tuks gek, de chauffeurs gillen naar me, maar ik weet dat ze van me houden, soms geven ze me zelfs bloemen.
De zeer zware en zeer zeldzame blik op mij met een gezicht van mededogen. Ze geloven dat ik niets heb, dat ik erg arm ben, omdat ik op straat slaap en leef vanuit de compassie van mijn landgenoten.
Gelukkig is er een derde type toerist dat ik leuk vind. Zij zijn degenen die je op straat ziet verwonderen over de wondere wonderen van mijn land, die nieuwsgierig zijn, nieuwe gerechten proberen en wanneer ze langs mijn zijde komen knipogen ze naar me en lachen ze geamuseerd naar me. Ze hebben begrepen dat ik zooo blij ben.
Misschien waren het in een ander leven ook heilige koeien uit India.
