BEZOEK AAN HET KASTEEL VAN HIMEJI: HET MOOISTE IN JAPAN

Als je tijdens je reis naar Japan geen wilt missen bezoek aan het kasteel van Himeji, u bent op de juiste plaats: we zullen u vertellen over onze dag genieten van wat velen beweren het mooiste kasteel van het land te zijn.

De witte reiger scheen weer onder de zon van Himeji ... Nee. Ik heb er geen liter van genomen Umeshu en ik ben uitzinnig: ik heb het over Himeji Castle: de witte reiger van Japan! Dit is zijn bijnaam en het is niet moeilijk om het motief te begrijpen: wit, slank en elegant, Himeji's is misschien wel het mooiste kasteel in heel Japan.Het werd gebouwd in 1333 door Akamatsu Norimura, hoewel het was met Toyotomi Hideyoshi toen, twee eeuwen later, het kasteel werd gerenoveerd en uitgebreid.

Toyotomi bestelde de bouw van een grote hoofdtoren met 3 verdiepingen en rondom het kasteel met een veelheid aan stenen muren. De reden is simpel: de hoofdfunctie van een kasteel was verdediging en hoe moeilijker het was om te nemen, hoe ontspannener de eigenaar kon zijn. Om de laatste kamer, de kamer van de grote krijgsheer, te bereiken, moet je door eindeloze kronkelige steegjes, donkere passages, portieken, smalle trappen ... natuurlijk is het vandaag veel gemakkelijker dankzij de aanwijzingen!

In 1600 de grote Tokugawa Ieyasu hij greep het kasteel en gaf het aan zijn schoonzoon, Ikeda Terumasa, die besloot het opnieuw te hervormen en uit te breiden door het de elegante en imposante uitstraling te geven die het vandaag nog heeft.

Het kasteel van Himeji werd nooit met geweld ingenomen of vernietigd, hoewel de geschiedenis het niet gemakkelijk maakte: na de afschaffing van het feodale systeem (1871) werd het kasteel veiling en verworven voor 23 yen van de tijd door een stadsmens. De bedoeling was om het te slopen om het land te gebruiken, hoewel vanwege een fout (of liever gezegd bedankt!) Over de kosten van de vernietiging dacht de nieuwe eigenaar beter en besloot het te redden.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog Himeji werd hard geraakt door luchtaanvallen. Bij toeval wist het kasteel opnieuw te overleven (tot 3 keer gebombardeerd maar niet beschadigd).

Het kasteel heeft ook het verschrikkelijke overleefd Kobe aardbeving (1995) terwijl zijn stad veel schade heeft geleden. Het lijkt erop dat de witte reiger echt onsterfelijk is.

In 1993 is het verklaard Unesco-erfgoed en behalve dat het een van de mooiste en best bewaarde uithoeken van Japan is, is het ook een perfecte plek om van de hanami te genieten: we konden alleen de eerste kersenbloesems zien, maar een paar weken later moet de show ongelooflijk zijn geweest.

Bij aankomst, de kasteel silhouet Je zult er sprakeloos van worden. Als je de ticketprijs ziet, ben je nog sprakelozer: 1000 ¥ ?? We waren, wat backpacken ratten we zijn, een tijdje aan het overleggen totdat we besloten om binnen te komen. De redenen waarom we het deden waren:
- Wanneer gaan we anders terug?
- Het is het beste Japanse kasteel (of op zijn minst het best bewaarde).
- We zijn hier gekomen om het te zien.
- Vero geeft ons stokjes als we niet binnenkomen.

De waarheid Het interieur heeft ons teleurgesteld. Ik weet het niet, het is niet dat we een ninja verwachtten verstopt tussen de houten kolommen, noch een gewapende samurai klaar om ons te beschermen en ons moraliteit te leren, nee ... maar het leek erg leeg! Zet een shogun-pop daar om ons te verwelkomen, een harig huisdier om een ​​dans te doen, een paar wandtapijten ... iets ... is dat er niets was, alleen ramen, tatami's, hout en trappen!

We hadden in een blog gelezen dat er recreaties waren die ons toelieten om te voelen hoe het leven in het kasteel tijdens zijn beste jaren was, maar dat geldt ook niet, de pruik van de pop had 😛

"Buuuuuuu" Ik merk al de teleurstelling van de Japanse geliefden. Sorry, we vonden het interieur niet leuk, maar ... maar ... maar buiten is prachtig! Evenzo, op zoek naar positieve dingen, vonden we 4:
- De kont, ladder na ladder, wordt steviger en je zult je niet langer schuldig voelen over de gyudon die je hebt gegeten.
- Het uitzicht over de stad Himeji is cool.
- Het hele complex is behoorlijk curradete.
- De ezel, escal ... ah ik zei het nee?

Nabij het kasteel zijn er enkele Japanse tuinen (Kokoen-tuinen) die het bezoek verdienen. We hebben zelfs een reiger gezien, het is echt 🙂

Om Himeji te bereiken moedigen we ons aan om het geluk te proberen liftend! Hoe was de eerste Japanse liftervaring? Nou ... Het begon ZEER goed: 7 minuten nadat ze bij een benzinestation was gestationeerd, duim omhoog en onder de paraplu, stond een meisje op en nam ons mee naar Sannomiya, de grootste stad in de buurt van Kobe. We hebben niet veel km gereden, maar we waren super blij: 'jolin, dat is geweldig! 7 minuten niets meer blablabla ... '

We kwamen aan in Sannomiya en we kwamen terug onder de regen, opnieuw duim omhoog en opnieuw super opgewonden. 7 minuten gaan voorbij 'goed, laten we eens kijken, we zullen ook niet zoveel geluk hebben!' 14 minuten voorbij 'no na passes', no na passes '. 30 minuten gaan voorbij 'nou dan gebeurt er niets.' Het gaat 1 uur voorbij, passeert 1.15 uur, passeert 1.30 uur ... Een dame nadert, geeft ons zakdoeken en vertelt ons met tekenen en een glimlach dat het beste is dat we naar het JR-station gaan en Laten we de trein pakken. Hahaha. Ja, ja Tweede poging tot liften = totaal mislukken!

We komen aan in Himeji, we bezoeken het kasteel en de tuinen en we keren terug naar de weg. We besloten onszelf, teken in de hand, net buiten een parkeerplaats te plaatsen. Mensen komen voorbij, glimlachen naar ons, excuses voor het niet nemen van ons. 7 minuten verstrijken. 14 minuten 21 minuten '5 min meer en we gaan naar het station ...' totdat ... we worden benaderd door twee 18-jarige meisjes die geen Engels spreken en ons vertellen dat we, als we willen, met hen kunnen gaan en dat we, als we willen, ze ongeveer 500 yen kunnen geven voor benzine (ongeveer € 3,8 ).

We kijken 'om te zien, degenen die liften, betalen niet meer' maar als we met de trein moeten terugkomen kost het ons elk 1000, op deze manier 250! 'Praat niet meer, deal gesloten!

De ervaring was heel cool, babbelde met de meisjes, probeerde te praten over Japan en Spanje, luisterde naar Japanse pop-rockmuziek en lachte veel. We kwamen een half uur later aan in Kobe omdat de chauffeur steeds verdwaalde: -S

We hebben de eerste ervaring van 'reizen met de vinger' door Japan overleefd ... ja, we zijn een paar liftende luiaards!