Ik was in Kuala Lumpur, Cristina's gast die een heel, heel, heel leuk pension runt, toen plotseling:
- "Houd je van koken?"
- "Ja! Ik hou ervan ”- en ik denk dat ik er dol op ben? Ik ben dol op eten, maar koken?
- "Dan eten we morgen bij mij thuis, ik kook Nasi Goreng met citroengras en jij iets Spaans"
En ik denk Iets Spaans? Okay. Ik ken een gemakkelijke ... - “Bieeen! Ik ga een aardappelomelet voor je maken ”-
- “Neeee! Tortilla nee, ik heb het al vele malen gegeten ”
Joer. Denk ... snel! - "Kroketten! Ik zal kroketten bereiden! ”-
Lety kroketten? Echt ?? Maar ze komen er nooit uit! De bechamel is altijd super vloeibaar en zodra ik het als pastasaus moest gebruiken, als een goede Italiaan, om het niet weg te gooien! Bladerdeeg ... laten we eens kijken hoe ik het krijg!
Een Australische nieuwkomer uit Perth vergezelt ons tijdens het internationale diner. De arme vrouw heeft een jetlag waar je gek van wordt en dat is te zien, maar ze kan geen nee zeggen tegen Cristina. Dus staken we met zijn drieën Kuala Lumpur over en reden we naar de wijk Cristina, net buiten de Maleisische hoofdstad. De supermarkt is een pass: Mercadona-type, maar het beest. Niet in grootte, maar in hoeveelheid producten: er is alles, en dat is dat Maleisië steeds internationaler wordt, dat blijkt zelfs in de schappen van voedingswinkels.
We hebben een boodschappenlijstje, zoals elke chef die zichzelf respecteert ... voor de kroketten die ik nodig heb:
- melk
- meel
- eieren
- broodkruimels
- olie
- kip
- Serranoham
Goed: melk, eieren, kip en olie zitten al in de wagen. Cris vertelt me dat hij thuis al broodkruimels en bloem heeft. We gingen naar het vleeswarengebied en ... verrassing: Cris vertelt me de gelukkige ham, die niets anders is dan worst. Nou nee Cris, nee ... dat is geen serranoham.
We beginnen goed, denk ik, hoewel goed, kippenkroketten zijn ook rijk. De Australiër vangt wat Italiaanse ravioli die een nier, champignons en Australische wijn kost (blijkbaar moet het heel goed zijn, omdat ik een Rioja niet onderscheid van een Don Simón die ik vertrouw). En Cris heeft al alle ingrediënten voor haar Maleisische rijst met een onuitspreekbare naam.
We zijn 3 in de keuken levendiger dan Arguiñano op een spiesbeurs: de Australiër met zijn champignonsaus, Cris bereidt haar rijst (die citroengras heeft en een garnalenpasta die naar scheet ruikt) en ik bid voor de bechamel goed. Gebeden waren aanwezig: ik heb er nog nooit zo goed, dik en smakelijk uitgezien, Rober zou trots op me zijn. Ik leg mijn deeg in de koelkast en we gaan de Australische wijn nemen die goed was, maar zoals ik niet begrijp ...
* Opmerking: als je me uitnodigt voor een wijn, geef het geld dan niet in goede flessen uit, serieus, een rode zomerwijn is perfect *.
Na een tijdje keren we terug om het diner af te maken. Ik haal het deeg uit de koelkast en maak me klaar om de schattigste kroketten in Maleisië te vormen.
- "Cris, kun je me zo brood geven?"
- "Ja, kijk, neem het, het is in de eerste kast"
Ik ga, ik neem het, ik neem ook de rasp en begin het te geven wat ik je sla, totdat ... "Wat is dit in godsnaam?" Mieren! Het brood zat vol mieren: onbruikbaar. Je verpest me! En nu hoe maak ik kroketten als ik een kilo deeg heb, het is 8 uur 's middags, alles is gesloten en er is niets om te raspen?!
"Maak je geen zorgen," vertelt Cris me, "ik heb meer brood."
Pfiu: gered! Wacht, maar wat is dit? De gastvrouw geeft me wat maïscakes, van die vroeger werden gebruikt om quesadillas te maken. "Neem brood!" Neem je brood? En wat moet ik daarmee doen?
Geconfronteerd met moeilijkheden trekt de mens ongelooflijk ongemakkelijke of geweldige ideeën ... en wanneer de onhandigheid zich vermengt met geniale verbazingwekkende dingen worden geboren. Bijvoorbeeld kroketten gehavend in gegrilde en geraspte maïscakes. Zie niet hoe rijk het XD-beslag kwam
Arguiñano, als je me leest, durf mijn Maleisische kroketten niet te reproduceren ... ze zijn gepatenteerd ®.
