Het was een koude en bewolkte december toen onze helden op weg gingen naar Liverpool en Manchester om regen, bier en Beatles op te snuiven! Het was 2008 en onze vriend Álvaro woonde in Manchester, en hoewel hij tegenwoordig niet in de stad zou zijn, nodigde hij ons uit om in zijn huis te blijven. Geweldig, dachten we ... maar we wisten niet wat ons te wachten stond.
We kwamen aan en natuurlijk, tot ziens bier met Álvaro, de sleutels overhandigen, door het centrum lopen, min of meer culturele bezoeken, ik draaide me om om de Engelsen in slippers met sneeuw te zien (ter ere van de waarheid zullen we zeggen dat er zon was ... maar alleen ontbreekt een ijsbeer voor god!) en busted gingen we naar huis.
Ontdek welke bus we moeten nemen, vangen, volg de instructies om de urbanisatie te bereiken, probeer jezelf niet te doden met het ijs, vermijd de honden die je ham willen proberen, zoek het huisnummer en ta-dan! We zijn aangekomen ... voor wat een vermoeidheid! We wilden maar één ding: slaap lekker warm.
Rober steekt de sleutel in zijn zak, beslist het handvat en steekt hem onschuldig in het slot zonder te weten dat ons leven in gevaar was. De deur gaat open, we komen binnen ... mmm hoe goed het is! En plotseling een BIP. En nog een, en nog een ... dichterbij en luider, totdat het op vol volume begint te klinken: ninoninoninoninoninoninoninooo. HET ALARM !!!
Álvaro had ons niet verteld dat er een alarm was, en natuurlijk had hij ons niet de code gegeven om het te deactiveren: perfect!
Met witte gezichten en zonder te weten wat we moeten doen, kijken we elkaar aan en kunnen we alleen maar taco's zeggen. Wanhopig bleven we aan de deur wachten bijna op een goddelijke oplossing, die niet komt. Dus we gaan naar binnen en gaan naar de kamer, hopelijk kunnen we contact opnemen met Álvaro, maar dat is het! Rober heeft net de telefoon veranderd en we hebben zijn arg-nummer niet! We hebben geprobeerd Bea, de vriendin van onze gastheer, te bellen, maar zij neemt niet op. Wat doen we hier ?!
En plotseling gebeurt het ergste: vanuit het raam zien we een lantaarn de tuin verlichten. Mijn moeder: de politie! En we zitten in een huis dat om hulp vraagt.
We ademen adem, we kussen elkaar (om te weten of de gevangenis gemengd is!) En we beginnen de trap af alsof we naar de galg gaan. En daar wacht onze rechter ons op: een man uit Scotland Yard (oké, het was een normale agent) en met een trillende stem en met spaninglish van het slechte probeerden we uit te leggen wat er was gebeurd. De man, ik weet niet hoe, begrijpt ons en zegt half grappig en half serieus dat we naar de kamer moeten gaan en niet moeten vertrekken, dat binnen een paar minuten het alarm zou stoppen. In zijn zin ontbrak "en je gaat slapen zonder eten" om een meesterlijke woede te hebben! Hij begroet ons en vertrekt ... hij heeft al een ander verhaal van bange pringadeten te vertellen in de kroeg.
De volgende dag mochten we met Álvaro praten ... die duidelijk wegbreekt en de geheime code onthult. Dat blijft geheim. Maar niet blij hiermee, de tweede nacht vol vertrouwen in het woord van onze dierbare vriend, wanneer we thuiskomen, voeren we de sleutel in, openen we de deur, de piep klinkt, we naderen om de sleutel in te brengen en ... de piep stopt niet met rinkelen !!! Dat kan niet waar zijn!
Het alarm begint weer te klinken. We willen dood, we gaan naar de tuin, we zitten op de muur en wachten op onze politieagent om opnieuw uit te leggen dat we verdomd verdomd zijn. Gelukkig verschijnt er plotseling een liefdadigheidsziel uit het huis tegenover, die niets anders is dan de huisgenoot van Álvaro. Voer de code correct in en uiteindelijk stopt het alarm.
We zweren dat we het nummer hebben gekregen dat Alvaro ons goed heeft gegeven ... zal deze klootzak het voor ons hebben gespeeld?
Haal je IATI reisverzekering met een 5% korting omdat je een Backpacking for the World-lezer bent via deze link: //bit.ly/29OSvKt
Als je het artikel leuk vond, vergeet dan niet te reageren en het te delen
