ROUTE 66, STAGE 11: KINGMAN - SANTA MÓNICA

Met een dom gezicht. We hadden deze uitdrukking het grootste deel van de dag. Dag die overeenkomt met onze laatste etappe van route 66. En ik had niet hoger kunnen eindigen!

We spreken niet alleen over de reproductie van wat de Route in zijn goede jaren was in tentoonstellingen of musea, noch over de vintage collecties in benzinestations of handelsposten. Wat ons vandaag heeft verbaasd is het eigen aard, de plaatsen die we hebben doorgemaakt, het eeuwige rechte tussen de wildernis, de uitzichtpunten op de Black Mountains ... kortom een van de meest spectaculaire panoramische routes we hebben het nog nooit meegemaakt (zo niet het meest).

En hij wachtte niet te lang, binnen Kingman er zijn een aantal interessante plekken om te zien of je tijd hebt zoals de Trovatore Motelde watertorende Kingman Powerhouse & bezoekerscentrum ($ 4, die om 16.00 uur sluit) of het restaurant De heer D'z Route 66 Diner (die we willen proberen). Bij het verlaten van de stad wordt de oude Route 66 genomen en wat daarna komt is ... direct onbetaalbaar.

De weg, waarop we praktisch alleen circuleren, kruist een uitgestrekte vlakte (waarschijnlijk vol met slangen) van waaruit je begint de glimp op te vangen van de doorgang door de Zwarte bergen In de verte Het is een niet al te lang stuk dat wordt genoten met de rust van het beginnen van de dag dicht bij hier (het zou nodig zijn om te zien of je al 300 mijl op je rug hebt hoe je het neemt), we stoppen even om het landschap te overwegen voordat we dit bereiken passeren tussen bergen.

Je zult weten dat je aankomt wanneer je het vindt Cool springs station, een oud benzinestation waar reizigers een tijdje bleven rusten om weer kracht te krijgen om zich voor te bereiden op de doortocht door de Black Mountains. Iets als wegverkoop voor Despeñaperros ...

Vroeger was dit gedeelte behoorlijk gevaarlijk, de smalle en bochtige weg aan de kant van de berg maakte het een gunstige plek voor ongelukken. Doe het rustig aan en geniet van het landschap, boven wacht je een van de beste uitzichten op alle Route 66.

Als we eenmaal zo hoog hebben verloot, bereiken we een kleine stad van deze "geest", die veel van de originele houten huizen heeft, maar waar nu spelden, shirts en magneten worden verkocht. Oatman Het was een mijnstadje, bedenk dat een van de redenen waarom mensen Route 66 naar de westkust reisden, was vanwege de gouden droom, om een ​​grote gouden pipón in de mijn te vinden en rijk te worden. Dus Oatman was een van die populaire bestemmingen in 1900 waar geluk werd beproefd. Een van de tradities van deze mijnwerkers was om een ​​dollar met hun handtekening en datum in de salon te spijkeren, je kunt het imiteren in het Oatman Hotel Restaurant & Saloon.

Het is zeer de moeite waard om een ​​goede tijd door te brengen met het reizen door de hoofdstraat van de stad, van de White Bird Trading Post aan het begin tot het Mijnmuseum bijna aan het einde.

Maar als hij nu beroemd is om iets, is het voor zijn meest knappe inwoners: wilde ezels! We weten niet goed of ze in vrijheid rond de stad wonen of als iemand voor hen zorgt ... Het feit is dat toen we aankwamen het enige spoor van hen de boñiga's waren die, als een toeristische attractie (hier zullen ze GEEN straatreiniging promoten, toch? ), dwingen ze je te geloven dat er echt losse ezels zijn ... Maar niets van de ezels!

Dus we kwamen op de grote en zonder hoop beginnen we een kleine marabunta een of ver weg te zien ... waar de stad niet langer zelfs een stad wordt genoemd. En daar waren ze, eerst een groep van 4, vervolgens een andere van 3, en dus tot ongeveer 20 of 25, allemaal samen als de eigenaren van het gebied, die om een ​​beetje voedsel vroegen. Was het tijd om vrij te geven? Of leven ze echt wild en was het de tijd dat ze door de stad wilden gaan? Als iemand het weet te zeggen, zijn we een beetje lui om te zoeken op Google.

Vanuit Oatman heeft u de optie om te bereiken Topock, maar we nemen de omweg naar rechts om enkele kilometers te sparen. Eigenlijk komen beide wegen samen naalden, een middelgrote stad waar je een duik kunt nemen met de auto en wat foto's naar kunt gooien Route 66 Motel of bij Spoorweg Borax Wagon, een oude houten auto, echt cool.

We hebben het je niet verteld, maar ... we zijn al de laatste staat ingegaan die we zullen bezoeken op Route 66: Californië! Bij het oversteken van de brug die het scheidde van Arizona in Naalden veranderde het asfalt, de huizen zagen er nieuwer uit en alles een beetje voorzichtiger ... zal het de tonic zijn van wat ons te wachten staat?

Van hier naar Ludlow Het is een van de wildste delen van de hele route. Je gaat door de Mojave-woestijn! Vergeet niet om de tank goed te hebben geladen, daarnaast zult u de komende 70 of 80 mijl geen benzinestations vinden, de prijzen in dit gebied stijgen!

Het deel van Route 66 dat door de Mojave-woestijn loopt, begint bij de afslag Fenner, die we in werken vonden ... toen zagen we hoe ze de hele weg opduiken en het gesloten gedeelte was van Cadiz. Verwacht geen woestijn van duinen en oases ... in feite is het een gebied met vlaktes en kleine bergen, bezaaid met struiken maar super onherbergzaam, waar je je verlaten voelt aan je lot (klik in godsnaam niet!). Nou ja, eigenlijk zie je auto's langskomen, maar klik niet gelijk!

Tijdens deze tour zie je recht, recht en meer recht. Maar ook veel Route 66-borden geschilderd op het asfalt, een paar Chinese drakenbeelden (WTF), de Roy's Motel en Café, een van die iconische plaatsen (stel je voor dat je 50 jaar geleden in Cádillac om 2 uur 's ochtends de woestijn oversteekt, biddend om de motor niet te laten barsten en een rustplaats te vinden ... en plotseling zie je in de verte een knipperend licht, een signaal en een ROY is groot geschreven ... Wie wil die ervaring niet beleven!?)

De struiken hieronder maken plaats voor zwarte rotsen, de kleur van de aarde is veranderd en je verkent een gebied met vulkanen! Aan uw linkerhand ziet u zonder veel moeite de Amboy Crater, met zijn perfecte conische vorm. Maar hij is niet de enige, je zult zien dat hij wordt geplaagd.

Het grootste deel van de route door de Mojave-woestijn loopt parallel aan de ene kant aan de Interstate 40 en aan de andere kant op het treinspoor, het is niet ongewoon om een ​​paar van deze zeer lange ijzeren paarden langs de rails te zien galopperen. Bij een kruispunt op deze rails is er een spookstad, en deze echt zonder citaten, van degenen die verdiensten geven.

Een andere van de mythische stops is de Bagdad koffie, in het midden van nergens en waar tegenwoordig nog Buffalo-vleesburgers worden geserveerd. Als je honger hebt kun je het een kans geven of wachten tot de Peggy Sue's 50's Diner, een paar kilometer later in Wilderness. We stopten in deze seconde en, hoewel de plaats leuk is, liet het eten ons een beetje in de steek. Voordat je aankomt, moet je de woestijn verlaten en moet je je weer bij I40 voegen.

Deze weg loopt door tot BarstowEr is daar een museum, Route 66 Mother Road Museum Barstow, dat blijkbaar alleen op vrijdag, zaterdag en zondag opent. We bezoeken het niet, we stoppen zelfs niet in de stad. We nemen 66 richting zuiden en gaan naar de Flessenboom Ranch, een bos gemaakt van flessen door Elmer, een van die mythische personages op Route 66. We hadden het geluk hem daar te vinden en hij leek een super innemende kerel (en niets gek vergeleken met Harley!).

Het was de laatste halte die we ons op de weg echt zullen herinneren ... van hieruit kom je op het enorme grondgebied van Los Angeles, met zijn bijgevoegde steden en 6-baans wegen. Je kunt door de Californië Route 66 Museum in Victorville (gratis), door de Wigwam Motel de Rialto, waar we opnieuw de typische tipi's voor zagen Beverly Hills totdat u de bereikt officieel teken van het einde van Route 66, in Santa Monica.

Wij, omdat we de camper moesten terugbrengen in een kantoor vrij ver daar vandaan, besloten om in de stad Corona te blijven en de volgende ochtend, na teruggave, passeerden we het punt waar we het einde van onze Route 66 zullen ondertekenen, iets bijzonders, maar dat we hebben genoten als twee imps J