Ik schreef dit bericht na terugkomst van onze tweede geweldige reis.
Een reis die ons ertoe bracht India, de Malediven, te ontdekken,
Sri Lanka, Maleisië, Nieuw-Zeeland en Japan.
DE LIMBO
Er is iets magisch als je vliegt, en ik zeg het niet vanwege het feit dat een aluminiumbuis die tonnen weegt en dankzij onverklaarbare krachten in de lucht blijft, je van punt A naar punt B brengt, ik zeg het vanwege hoe zeldzaam het is om in het vliegtuig te komen omringd door geuren, smaken, kleuren, etnische groepen, flashbacks, ervaringen en herinneringen en kom naar beneden omringd door verschillende geuren, verschillende smaken, verschillende kleuren, verschillende etnische groepen, flashfowards, gedachten en projecten. (Een beetje magisch is het ook voor de aluminium buis, vertel me geen nee.)
Van Tokio tot Venetië ligt er 9.557 km en een wereld in mijn hoofd.
TERUG NAAR IRREALITEIT
Ik denk dat mijn ouders me raar vinden. Ik breng bijna twee jaar door met rondhangen en op de terugweg sluit ik mezelf thuis op. Ik weet niet waarom het mij overkomt, maar het overkomt mij. Ik heb tijd nodig om alleen te zijn, alles wat ik leefde te assimileren, eindelijk het moment te vinden om na te denken over alles wat er in deze tijd is gebeurd, om te proberen - meteen - alle stukjes van de puzzel te bestellen die nog rommeliger zijn dan voorheen vertrekken. Mensen die terugkomen van een reis ontmoeten elkaar vaak weer, omdat ik me nog meer verloren voel!
Het is zeldzaam, in de eerste dagen na terugkomst van een reis is er een dialectisch en emotioneel blok: zoveel om over te praten en zo weinig woorden om te vertellen, zoveel betekenis en zo weinig emoties getoond. Diep van binnen weet ik het dat er maar één persoon is die alles kan begrijpen wat ik heb geleefd, gevoeld, geleden, genoten: stelen.
Zo'n reis, verteld verliest veel charme. Ik kan je de bataljons vertellen, maar ze niet laten herleven, ik kan je mijn droom beschrijven, maar ik kan nooit de emotie inoculeren als je het doet, ik kan je de foto's laten zien, maar niet de chill opwekken die het moment was om ze uit te schakelen, ik kan schrijven, maar ik kan niet eens een manier vinden om alles te bestellen wat ik in mijn hoofd heb en dit maakt me gek! Ik zou het heel graag willen doen, maar hoe?
Ik ben erg blij om terug te zijn. Blij dat ik mijn ouders heb verrast, blij dat ik mijn broer heb gezien. Blij om in mijn kamer te slapen, degene die ik op 18-jarige leeftijd heb achtergelaten met duizend projecten waarvan ik denk dat ik er geen heb uitgevoerd en mij nu verwelkomt als een revolutionair meisje, met een revolutionair leven. Ik ben een atypische reiziger, mijn gezinsvakanties gingen altijd naar dezelfde plek: Cavarzere, de stad van mijn vader, op slechts twee en een half uur van mijn stad. Natuurlijk in een andere regio (waardoor het zoveel exotischer werd: ik verlaat mijn Friuli en ga naar Veneto!).
Ik heb niet altijd gedroomd van reizen, wat ook zo is. Ik wilde psycholoog worden, met mijn eerste vriendje trouwen en een zoon en een dochter krijgen. Ah Ah Ah. Wat verandert dingen: mijn vrienden trouwen en ik plan de volgende reis, welkom in mijn leven.
Op dit moment ik kan me mijn leven niet voorstellen sedentaire, zonder te reizen, zonder van koers te veranderen en mezelf te laten verrassen door alle bizarre, onwerkelijke, bijna dromerige situaties die reizen in mijn leven heeft gebracht, is als een essentiële noodzaak. En ik weet dat ik deze woorden schrijf (ook van die exotische Cavarzere) maar Rober zou ze kunnen schrijven. Soms krijg ik het gevoel dat we zoveel hebben gedeeld dat we dezelfde hersenen zijn gaan gebruiken!
Ik ga graag terug, ik hervat graag een routine, neem een bad van mij, een bed, een koelkast, kook, heb een mentale puinhoop waarvan ik niet weet hoe ik moet beginnen met bestellen! Ja oké Ik heb mijn hersenen (en hart) ondersteboven, maar precies waarom ik de mogelijkheid heb om het te repareren, te bestellen, weg te gooien wat ik niet nodig heb en het te vervangen door iets anders, is het als een herstart. Zoals een therapie. Reizen is therapeutisch, ik twijfel er niet aan!
